De launch van het Yvestown weekend DIY-boek.

(Blog in opdracht van Stessa.nl, gepubliceerd op 20-05-2015.)

Op donderdag 30 april was ik als een van de 16 bloggers te gast bij de booklaunch van het weekend DIY-boek van Yvonne Eijkenduin van Yvestown. Voor de gelegenheid waren we welkom in de Dille & Kamille vestiging aan de Nieuwendijk in Amsterdam, vlakbij het station en dus makkelijk bereikbaar! Als je het mij vraagt is deze winkel de hemel voor iedereen die van koken, bakken, braden en in mijn geval vooral van eten houdt.

prachtig vormgegeven kookboeken, schappen vol met potten, doekjes en kruiden en de mooiste houten keukenhulpjes waarvan je niet eens wist dat je ze nodig had. In een afgescheiden workshopruimte stond een prachtig gedekte tafel en voor iedereen een wit melkkannetje en porseleinstiften, want we moesten natuurlijk zelf aan de slag met één van de DIY's uit Yvonne's boek! Ik tekende een patroon uit mijn eigen collectie op mijn kannetje, makkelijker gezegd dan gedaan overigens, op papier tekenen is toch een stuk minder lastig...

Zondagmiddag 14.00. Ik heb een skype date met Yvonne en tref haar aan haar bureau met haar eigen, witte kannetje bij de hand. Rode stipjes moeten het worden besluit ze, en ze begint met een schuin oog op het scherm aan een patroontje.

We kletsen wat af en ze vertelt over het ontstaan van yvestown in 2005, als een soort persoonlijk archief waar ze de creatieve dingen die ze deed in bewaarde en zo makkelijk kon terugvonden. Toen bleek dat mensen daar blij van werden en het daadwerkelijk lazen besefte ze dat ze er meer mee wilde doen. Langzaamaan werd het serieuzer en schreef ze vaker, maar de onderwerpen zijn tot op de dag van vandaag hetzelfde gebleven. het overgrote deel betreft binnenkijkers, zelfmakers en recepten en dat allemaal in de intussen zo bekende Yvestown-stijl. Een trouwe volger weer precies wat ik daarmee bedoel: Een witte basis met frisse kleuraccenten, bloemenprintnes, stippen, oude serviesjes en veel natuurlijke materialen zoals rotan en hout. 

Over het hoe en waarom van het schrijven van boeken is Yvonne heel duidelijk: "Het internet is heel veelomvattend, het is van iedereen. Een boek kun je echt kopen, het is heel tastbaar en voor altijd van jou. Dat vind ik een mooi idee. Ik wist al heel lang: ooit ga ik een boek schrijven. het heeft even geduurd omdat eerst het hele plaatje moest kloppen in mijn hoofd voordat ik overging tot schrijven. Toen ik het idee eenmaal had ging het bijna vanzelf."

Met het idee voor het eerste boek is Yvonne zelf naar uitgeverij Snor gestapt. Ze presenteerde puur het concept, haar motivatie, wie ze wilde bereiken en vooral het gevoel wat ze wilde losmaken bij de lezers. Dit sprak de uitgever direct aan en een jaar later was daar 'Yvestown in de keuken'. Een boek vol fijne recepten en binnenkijkers in de keukens van vrienden en familie van Yvonne. Nog geen jaar later verscheen het Weekend ontbijtboek, met een ontbijtrecept voor elk weekend van het jaar. uitgeverij Snor kwam zelf met het idee om een weekendboekje met DIY-ideeën te maken en zo een minireeksje te creëren. Eind 2016 komt er namelijk nog een derde weekendboekje, het onderwerp is nog even een verrassing!

Het Weekend-DIY boek bevat in totaal 52 ideeën om zelf te maken, voor elk weekend van het jaar dus. De één wat moeilijker dan de ander, maar allemaal met een Yvestown-knipoog. Yvonne's favoriet is week 8: de onderzetters van vilten balletjes, zó schattig en erg leuk om te fotograferen! Ook week 52 - de christmas crackers - zijn favoriet, hoewel ze toegeeft bijna alles leuk te vinden wat ook maar enigszins met kerst te maken heeft. idee voor een nieuw boek Yvonne? 

Sowieso heeft Yvonne ideeën genoeg, ze denkt nu al na over een nieuw Yvestown-boek! daarnaast blijft ze natuurlijk gewoon bloggen op yvestown.com, hoewel ze merkt dat het lezen van blogs door de komst van instagram steeds minder populair wordt. Instagram is veel sneller, toegankelijker en bovenal mobieler, ook ik ban fan. Maar dat Yvonne en Yvestown niet meer weg te denken zijn uit de huidige blogwereld moge duidelijk zijn, chapeau!

De lezing van Sharon Hilgers van My Jewellery.

(Blog in opdracht voor Stessa.nl, gepubliceerd op 08-04-2015.)

Op dinsdagavond 31 maart was ik in de prachtige concepstore Make My Day in Nijmegen (Zó mooi! Zie de vele foto's...) voor een lezing van Sharon Hilgers van My Jewellery. De avond was georganiseerd door Ambitieuze meisjes, een netwerk voor jong, vrouwelijk talent. Dit concept is in het leven geroepen om de jonge' high potential business babes' met de ambitie om succesvol en gelukkig in het leven te staan een duwtje in de rug te geven.

Ze organiseren Meet Up's en Academy Classes in diverse steden in Nederland, dus houd hun website in de gaten! Zo kun je zo nu en dan aanschuiven om naar het carrièreverhaal van een 'Grande dame' te luisteren en vervolgens onder het genot van een sapje of wijntje de overige meiden leren kennen en netwerken. Met al die verschillende talenten bij elkaar ontstaan natuurlijk de leukste samenwerkingen!

Deze avond stond in het teken van de pas 25-jarige oprichtster van my-jewellery.com: Sharon Hilgers. In haar magazijn van 200 vierkante meter in Den Bosch versturen zij en haar medewerkers wekelijks meer dan duizend sieraden naar zowel consumenten als winkels over de hele wereld. Klinkt als een droom natuurlijk, maar vrijwel iedere droom begint klein en zo ook My Jewellery.

Al tijdens haar middelbare schoolperiode maakte Sharon graag zelf sieraden met haar zus Jesse, ze verzamelden door de jaren heen zoveel kralen dat ze er een kelder mee vulden en daar zelfs workshops gaven. Dit was gedurende de havo Sharons bijbaan, zonder enige intentie om van sieraden ontwerpen haar vaste baan te maken. Na een studie franse taal en zelfs enkele jaren in het onderwijs gewerkt te hebben begon My jewellery zich langzaam te ontwikkelen. Het begon met een facebookpagina waar ze (inmiddels zonder haar zus) een kleine webshop aan koppelde, die verrassend goed liep! Ze werd tijdens het lesgeven steeds meer afgeleid door mailtjes en bestellingen en stak hele maandsalarissen in het laten maken van collecties, maar ook in dingen als verpakkingen en marketing. Langzaamaan kon de consument niet meer om My Jewellery heen.

* Make My Day*

Op dat punt gekomen (slechts 3,5 jaar geleden!) besloot ze te stoppen met lesgeven en er helemaal voor te gaan. Ze nam haar eerste werknemer aan, een grafisch vormgever. Een logische zet, ze hechtte veel waarde aan de uitstraling van de website en de collectie, dat was immers de basis van het succes.

Tegelijkertijd met het aannemen van haar eerste werknemer huurde ze een pandje in het centrum van Den Bosch, wat achteraf geen handige keus was. Met de vele pakketten die wekelijks werden bezorgd blokkeerde ze geregeld de straat, bovendien mochten vrachtwagens vaak enkel op bepaalde tijden de straat in, met als gevolg dat ze wel eens tientallen dozen zelf naar de winkel moest tillen. Na 5 maanden was ze dan ook al aan het oriënteren voor een nieuw pand, op een industrieterrein welteverstaan. 

* Make My Day *

Nu, enkele jaren later, is My Jewellery gegroeid tot een bedrijf met maar liefst 12 werknemers en huurt Sharon een magazijn van 200 vierkante meter. Dit heeft ze naar eigen zeggen vooral te danken aan werken, heel hard werken. Zoals bij vele ondernemers laat de zaak haar nooit los en denkt ze ook tijdens het eten en onder de douche na over nieuwe collecties of stategieën.

De samples maakt ze nog steeds zelf, en ook de producten in de webshop die niet van My Jewellery zijn wil ze mooi vinden, hoewel er heus zo af en toe een commercieel item tussendoor glipt. Naast ontwerpster is de nu namelijk ook manager, iets waar ze is in gerold en net als het creatieve gedeelte perfect wil doen. Naast leidinggeven en delegeren probeert ze haar werknemers zoveel mogelijk te betrekken bij haar beslissingen en denkproces en is ze heel open, wat resulteert in een sterke band binnen de groep. Ze gaan dan ook zo nu en dan samen borrelen of hamburgers eten onder het motto 'Work hard play hard.' 

* Make My Day *

Als Sharon gevraagd wordt naar haar toekomstdromen geeft ze toe eigenlijk al heel tevreden te zijn. My jewellery was immers niet iets waar ze altijd van droomde, het is eigenlijk toevallig door de jaren heen zo ontstaan. Ze wil de collectie blijven vernieuwen, wat soms als een flinke uitdaging voelt. Er wordt voor haar gevoel van diverse kanten veel van haar verwacht en dat levert druk op. Wat helpt is terug naar de basis, rondlopen in het magazijn en foto's maken. En hoewel ze soms de vrijheid mist die men heeft bij een baan in loondienst zou ze voor geen goud meer terug willen.

* Make My Day *

Startende meiden geeft ze als top alleen te doen waar je je goed bij voelt. benut je talenten en begin vooral klein.. Wanneer je een goed concept hebt en het begint te lopen kun je altijd nog bijsturen, investeren en de bestaande planning omgooien. En dat dat snel kan gaan bewijst ze met My Jewellery.

De opening van mijn winkel.

(Blogpost in opdracht van Stessa.nl, gepubliceerd op 19-02-2015.)

Mijn vorige blogpost is alweer even geleden. Ik had niet verwacht dat de opening zoveel tijd en energie van me vergen en heb het stiekem een beetje onderschat. Ik vind nog steeds producten waar geen prijsje op staat, heb nog niks voor dat ene lege hoekje bedacht en zelfs de 'tijdelijke' tekening staat nog op het raam. Ik kreeg er overigens wel een compliment voor omdat de confetti-achtige print perfect was voor carnaval, (Niet echt waar ik op doelde maargoed...)

De winkel is dus open! Sinds twee weken om precies te zijn, en het is zó leuk! De eerste dagen waren zoals verwacht heel rustig. Ik had dan ook al mn promotie gericht op 21 en 22 februari (het feestelijke openingsweekend) maar ik vond het fijn even te kunnen wennen en bij te komen van het vele klussen. Ook kon ik zo vast wat reacties peilen en de items die waren binnengekomen zoveel mogelijk in de webshop zetten. Ook dat neemt altijd meer tijd in beslag dan ik van tevoren denk, vooral als er geen kant en klare productafbeeldingen beschikbaar zijn en ik ze zelf moet maken.

Nu ik een poosje open ben krijg ik ook langzaam door op welke manier bepaalde producten het beste verkopen. Kettinkjes worden bijvoorbeeld vaker vastgepakt wanneer ze aan een haakje hangen dan plat op een tafel. Omdat ik niet genoeg haakjes had timmerde ik een paar gouden bekledingsnagels op een oud plankje. Deze zijn stukken mooier dan standaard spijkers en helemaal niet duur! De broches liggen in een oude letterbak die ik een likje verf heb gegeven en krijgen zo veel bekijks. Hier en daar schuif ik nog wat met producten maar alles lijkt zo langzamerhand zijn plek te hebben. Ik ben benieuwd voor hoe lang, mezelf kennende.

Vorige week maandag was ik een middag in Arnhem, gezellig theedrinken bij Bibi van BL-ij. Ze deelt een studio met Yvette Jacobs en Ilvy Jacobs en dat het een zeer creatief trio betreft is overduidelijk. Elk hoekje in de studio is tot in de puntjes afgestyled en dat in zoete tinten gecombineerd met vintage items, prachtig! Ik nam enkele kettigen en broches mee van Little Black Book, het label dat Bibi samen met Yvette oprichtte. Ze liggen al in de winkel en zijn binnenkort ook in de webshop verkrijgbaar.

Vervolgens liep ik richting Gitte van By Gitte. Ik wilde haar producten graag inkopen maar vind het altijd fijn om een collectie in real life te bekijken voor ik een keuze maak. Dan kan ik even het materiaal voelen en de kleuren beoordelen. Gitte had speciaal voor mij in de aula van de Mode Incubator, waar zij één van de ateliers huurt, een winkeltje ingericht met al haar items, heel leuk! Ik koos voor het strikbeursje, de shopper en nog wat kleinere accessoires en kon gelijk een deel meenemen, zo fijn! Onderweg naar de auto glipte ik nog even binnen bij Het Paradijs. Ze zijn gesloten op maandag maar één van de dames was toevallig aanwezig en dus klopte ik op het raam. Hun postkaarten vliegen de winkel uit namelijk dus ik nam gelijk een flinke stapel mee.

Afgelopen dinsdag stond er een stukje over de winkel in de Graafse courant, zowel op de voorpagina als op pagina twee, heel tof! Ik mailde ze een week geleden een heel verhaal, waar ze vooral mijn visie en plannen voor de toekomst uitpikten om over te vertellen. Al voordat ik de sleutel kreeg van het pand kreeg ik namelijk het idee om in de lente een lifestylemarkt te organiseren binnen Grave. Het historische binnenstadje leent zich er perfect voor met zijn vele rijksmonumenten, terrassen en voornamelijk winkels van lokale ondernemers. Ik zie het al voor me: Kramen met producten van diverse ontwerpers en kleine webshops, live muziek en diverse lekkernijen. Nu nog een pakkende naam. 

Aankomend weekend is het eindelijk zo ver, het feestelijke openingsweekend! Ik bestelde wat losse confetti en ballonnen met gouden snippers bij Lola's confetti shop (aanrader!) en de nieuwe flyers met het adres van de winkel erop kwamen net op tijd binnen. Vanavond en morgenavond staan in het teken van het bakken van een flinke lading brownies, carrot cake en cake met confettispikkels. (gezien op pinterest) Ik kocht ook een lading glazen melkflesjes met mintkleurige rietjes voor limonade en een hele hoop Pukka-thee, de lekkerste die er is! Morgen nog even de echte raamtekening maken en dan eindelijk de ballonnen opblazen, tot dan!

Liefs, Leonie.

Ik kreeg de sleutel van mijn winkel!

(Blog in opdracht van Stessa.nl, gepubliceerd op 29-01-2015.)

Ken je dat, dat je zo naar iets uitleeft dat de dagen ervoor een eeuwigheid lijken te duren? van die dagen dat je bergen werk zou kunnen verzetten maar er niets uit je handen komt omdat je maar aan één ding kunt denken...

Ik wachtte zo dagenlang op een telefoontje van de energieleverancier voor de aansluiting van stroom in het winkelpand. deze is tijdens de renovatie afgesloten geweest en ik kreeg de sleutel helaas pas wanneer er weer stroom was. Op woensdag kwamen ze eindelijk langs, maar aangezien een tijdsindicatie niet mogelijk was zouden ze een half uur van tevoren bellen. Laat nu om 08.30 de telefoon al gaan, terwijl ik net onder de douche vandaan stap. "we staan voor de deur mevrouw..." Ehm, pardon?

Dag zorgvuldig uitgezochte outfit, dag make-up, dag papa die een foto maakt terwijl ik de sleutel in het slot steek. Hallo nat haar, sneeuwlaarzen (geen veters, dat scheelde tijd) en mascara onder mijn ogen in plaats van erboven. Ik weet dat ik het magische moment dat ik de sleutel voor het eerst in het slot zou steken ietwat verheerlijkt had in gedachten, maar dit sloeg echt alles.

Maar goed, de sleutel dus, super leuk! Als de monteur weg is dat ik in de deuropening naar binnen te staren. Mijn winkel, helemaal van mij. Tja, en nu? Ik wil zoveel doen dat ik niet eens weet waar ik moet beginnen. Het liefst zou ik direct de winkelruimte gaan inrichten, maar het toeval wil dat een deel van het dak het vier dagven geleden begaf tijdens een hoosbui en er nu nog een hoogwerker midden in de ruimte staat om het plafond te herstellen. Heb ik weer.

Eerst maar aan de slag in de opslagruimte / keuken en wat tweedehands meubeltjes verhuizen. Ik reed de afgelopen week heel Brabant door om marktplaatsvondsten op te halen en heb aardig wat mooie exemplaren gekocht. Ze geven de winkel meteen sfeer en dat was echt nodig naast de strakke, witte stellingkasten van ikea. Mijn mooiste vondst? Een eiken dressoir plus bijpassende wandplank met zo'n gleuf om bordjes in te zetten, gratis afgehaald in Oss. Ik haalde het linker- en rechterdeurtje eraf en schildere hem olijfgroen. Hij pronkt nu middenin de winkel met de bordjes van Donna Wilson erin.

Ook tikte ik laatst een tweedehands carrousel voor postkaarten op de kop. Het liefst had ik deze drie weken geleden al gevuld natuurlijk en dan weer leeggehaald om alle kaarten in te pakken. Nu staat hij dus al weken bij mijn ouders in de garage en verdenkt ik mijn moeder ervan er stiekem al eens wat kaarten in te hebben gezet... Steeds als ik daar ben draai ik er even aan, fantaserend over de winkel. Het wordt zó mooi!

Als kers op de taart vond ik eind december de meest perfecte toonbank ooit. Een eiken meubel met aan de voorkant diverse open vakken en aan de achterkant schuifdeurtjes met opbergruimte. De beste man bood aan hem voor 50 euro extra te komen bezorgen, waar ik dankbaar gebruik van maakte. Hij stond vier weken onder een afdak bij een oom en tante, maar gisteren verhuisden we hem, eindelijk! Wat echter een snelle klus moest worden eindigde in een heel project, waarbij de deur van de winkel eruit moest en er tot drie keer toe een cirkelzaag aan te pas moest komen. Sorry pap. Echt. Ik zal voortaan eerst checken of een meubel wel door de deur past voor ik het koop.

De opvolgende dagen besteedde ik aan verhuizen, schuren en schilderen. Ik gaf meubels een plek en pakte dozen uit, het leuke werk kon beginnen. Voor iemand die not nooit een winkel heeft ingericht had ik alles redelijk snel in de schappen. Ware het niet dat ik continu blijf schuiven en veranderen want steeds als er iets nieuws binnenkomt dan moet het anders. Ik poetste de vloer, schreef 400 prijsstickertjes, bestelde nog gauw wat producten bij en schreef vandaag 'Bijna open!' op het raam. Het is nog wachten op het Native-behang van Ferm Living (voor op de muur achter de toonbank,) de sieraden van By Bjor en de accessoires van Jee Bags, dan is alles binnen. Laat nu ook net de nieuwste catalogus van Present Time in de bus vallen, met items waar ik heel blij van wordt. Nog maar heel even geduld, volgende week woensdag is het zover, dan ga ik open! Kom je kijken?

Liefs, Leonie. 

Column: 'Een boblijn had ik goed gevonden.'

Vrij werk, column, gepubliceerd op metrocolumn.nl en 41magazine.

Aarzelend stuur ik hem een foto van mijn korte koppie en hoewel dit niet mijn meest fotogenieke moment was mag duidelijk zijn dat het grootste deel van mijn haar eraf is. "Dus toch?" vraagt hij. Ondanks de retorische ondertoon bevestig ik. Het is iets waar ik lang over nagedacht heb. Mijn dunne haar werd hoe langer hoe sluiker en ik was er helemaal klaar mee.

De jongen in kwestie, met wie ik al drie dates had gehad, had die ochtend aangegeven bepaald niet gecharmeerd te zijn van vrouwen met kort haar. Nu ben ik de kwaadste niet, rekening houden met anderen is me met de paplepel ingegoten, maar aangezien het mijn eigen haar is vond ik dat het wel kon.

Vrij direct blijkt dat 'hij er niet van houdt en hoopte dat ik het niet zou doen'. Als ik vraag of hij bedoelt dat ik het voor hem moest laten geeft hij gelukkig toe dat dat inderdaad te ver zou gaan. Prima tot zover dus. Ik kan me echt niet druk maken om het feit dat een enkeling geen fan is van mijn kapsel. Wanneer echter blijkt dat meneer zich duidelijk stoort aan deze houding ben ik toch wel benieuwd naar zijn probleem.

Hij blijkt oprecht teleurgesteld en ik had - in zijn woorden - een andere keuze gemaakt als ik ook maar enige toekomst in ons zag. We leerden elkaar net kennen en dit was hetzelfde geweest als wanneer hij ineens met een kaal hoofd kwam aanzetten. Op dit punt gekomen zijn mijn beide wenkbrauwen hoger dan ooit opgetrokken, ik woel even door mijn haar, het voelt nog vrij vol, allesbehalve kaal dacht ik zo. Om het plaatje compleet te maken: Hij vond me leuk op tinter vanwege mijn uiterlijk en had me nu resoluut naar links geswiped, heeft u een teiltje?

Waarom ik de discussie nog aangegaan ben is me nu een raadsel maar ik bleef er bij dat ik toch echt vond dat ik mijn keuze niet hoefde te verdedigen en stomverbaasd was. Lang verhaal kort: Hij ook, een boblijn had hij goed gevonden, daarom vroeg hij het 's ochtends nog. Met een boblijn dames en heren, had ik de vierde date niet op mijn buik hoeven schrijven, wat ik trouwens stukken minder erg vind dan het lijkt.

Overigens moest ik lekker doen waar ik zin in had en wenste hij me het beste en veel succes met mijn werk. Goh. Wat aardig. Bedankt man.

Het openen van een stenen winkel.

(Blogpost in opdracht voor Stessa, gepubliceerd op 21-01-2015.)

Even een kop thee terwijl ik begin aan mijn eerste blog voor Stessa.nl. Ik zie mezelf zitten en moet even lachen. Ik heb me in mn homepak (nee, niet van Roy Donders...) geïnstalleerd voor de computer en kijk om me heen. Overal staan verhuisdozen, nieuwe producten, rollen papier, vintage meubeltjes die schreeuwen om een likje verf en in de hoek een grote berg plastic luchtkussentjes. Ik kon ze laatst gratis meenemen en tja, hoe bewaar je zoiets?!

Ik zal me even voorstellen... Mijn naam is Leonie van der Laan, ik ben eigenaresse van webshop Make Room en lifestylelabel By Miinti. Begin februari is het eindelijk zover, dan open ik de eerste stenen winkel van Make Room! Een droom die uitkomt want het is iets wat ik al jaren wil maar stiekem niet durfde. Of eigenlijk nog steeds niet, want wat nou als de omzet tegenvalt en de realiteit niet zo rooskleurig is als het plaatje in mijn hoofd? Allerlei doemscenario's komen in me op terwijl ik nog niet eens het huurcontract heb getekend. Ik probeer me er zo weinig mogelijk van aan te trekken, first things first.

Ik mail Donna Wilson (erg belangrijk!) met de trots mededeling dat ik eindelijk een stenen winkel open, ze accepteerde voorheen nooit webshops zonder stenen locatie. En met het vooruitzicht van haar vrolijke ontwerpen in mijn winkel krijg ik er nog meer zin in. Ik maak een lijstje met merken en ontwerpers bij wie ik graag zou inkopen en het is snel duidelijk dat ik dat nooit red met mijn mini budget. Minstens de helft wordt weggestreept, hoppa! Ik hak knopen door en ben trots op mezelf! Het lijstje wordt echter elke dag minstens één keer aangepast en is na een week nog amper leesbaar, keuzestress noemen ze dat geloof ik...

Bovendien ben ik geneigd mijn complete budget er uit enthousiasme doorheen te jagen en al het moois in te kopen wat ik tegenkom maar ik wacht geduldig op de prijslijsten die nog moeten komen. Van House Doctor bijvoorbeeld, ik kreeg een 'echte'  papieren catalogus, geweldig! Zo'n blinkend boekwerk dat gewoon in de brievenbus valt en je letterlijk kunt doorbladeren. Nu ben ik zo'n ouderwetse miep die gek is op papier dus je kunt je voorstellen hoe blij ik werd van zo'n boek vol sfeerbeelden, waar je gewoon met een pen kunt omcirkelen wat je mooi vindt en daarnaast een lijstje van artikelnummers bijhoudt. Dat doorgaans achteraf blijkt dat je toch wel erg veel mooi vindt en je minstens de helft moet schrappen om budgettechnische redenen heeft niemand me ooit verteld. Mijn hemel wat is dit moeilijk. (Keuzestress 2.0.) Ik besef me dat ik bovendien niet eens meer weet welk nummer bij welk artikel hoort en moet van voren af aan beginnen. Ik doe een poging tot het maken van kleine tekeningetjes bij de nummers maar moet helaas toegeven dat knippen de enige optie is. De mooie catalogus verpesten, zo voelt het haha! Ik vraag me even af of dat een legitieme reden zou zijn om een nieuwe aan te vragen maar gok het er niet op. Wanneer ik helemaal tevreden ben met mijn selectie, typ ik alle artikelnummers in een mail en klik direct op verzenden. Hoppa, weer een knoop doorgehakt, next please!

Als ik die avond weer mn woonkamer binnenstap besef ik dat dat binnenkort een 'echte' woonkamer zal zijn. Op het bureau heb ik nu een fotostudio ingericht en omdat ik bijna altijd wel iets aan het fotograferen ben (of een trage opruimer ben, één van de twee,) staan er altijd producten op de vensterbank en op de grond. Dat is straks allemaal weg, heerlijk! Ook mijn computer gaat mee, deze stond oorspronkelijk op mijn werkkamer maar verhuisde naar de woonkamer omdat het daar zo heerlijk licht is. Het nadeel daaraan is dat ik mijn werk niet los kan laten en mijn computer overuren draait, ook 's avonds. Ik probeer me voor te stellen hoe het voelt als ik straks thuis ben en daadwerkelijk niet kan werken. Misschien dat dan eindelijk mijn tv van pas komt, lekker series kijken en mee kunnen praten over wie de mol is, dat soort dingen. Maar dan wel stiekem op mijn telefoon mn mail en bestellingen checken, en als ik dan toch bezig ben even neuzen op pinterest en instagram... Dat is geen werk toch? ;)

Liefs, Leonie.